Hissettiklerimi size nasıl anlatsam bilmiyorum..
  Bir insan hayatı boyunca kaç kere aşık olabilir? Bunu hiç kendinize sordunuz mu? Bence insan hayatında sadece bir kere aşık olur. Diğerleri ise aşık olduğunu sandığı ama aslında sevgiden öte gitmeyen sadece normal bir ilişki. Herkes çocukluk aşkının bir başka olduğunu söylüyor. Katılıyorum çünkü çocukken yaşadığımız aşk en masumu, en safı, en temizi... benimde bir çocukluk aşkım vardı. Bu kişi bir akrabamız . Bütün aile biliyor ama çocuğuz diye gülüp geçiyorlardı. O bana deli gibi aşıktı ve ben onu peşimde koşturmayı çok severdim. Yüz vermezdim ama yanından ayrılmayıda hiç istemezdim. Sonra büyüdük, ikimizde. Ben büyüdükçe anladım büyümenin ne kadar berbat bir şey olduğunu. Ama sonradan anladım ki ben hiç çocuk olmamışım. 8 yaşında hayata küsmüş, evden dışarı bile çıkmayan, acıları kendisinden büyük, çocuk görünümlü bi insandım. Bir çocuk düşünün, parka bile gitmeyen, bir çocuk düşünün markete gittiğinde annesinden hiçbir şey istemeyen, öyle bir çocuk düşünün ki senelerce camın önünde babasının geri dönmesini bekleyen... Peki şimdi bana çocukluğumu geri verebilirler mi? Bir gün bende diğer çocuklar gibi parkta sallanabilir miyim? Vermezler, veremezler. Benim ilk aşkım babamdı, herkesten çok severdim, her şeyden çok bağlıydım ona. İlk aşkım beni terk ettiğinde anladım aşkı. O terk ettiyse herkes ederdi. Kimseyi sevmek istemedim. Bir gün öyle biri çıktı ki karşıma, yaşadığım onca acıyı bir gülümsemesiyle sildi kalbimden. Çok sevdim çok aşık oldum. Bir süre sonra beni aldattığını öğrendim. Sonra aklıma babam geldi birden. Annemde benim gibi hissetmiş miydi acaba? Yoksa o daha mı fazla acı çekmişti, bilmiyorum. Daha iyi anladım annemi, annem öğrendiğinde ne hissettiyse aynılarını hissettim...

  Üstünden 3 yıl geçti. Babam geri döndü. Annem affetti onu. Bende affettim ama hala içimde bir yerlerde yaşayamadığım çocukluğum vardı. Koşmak isterdim sokaklarda, akşama kadar oyun oynamak sonra babamın geldiğini görünce boynuna atlayıp sarılmak... Yaşayamadım bunları. Babam döndükten sonra her şey yavaş yavaş yoluna girmeye başladı. Ara sıra çocukluk aşkımı düşünüyordum, evet çocukluk aşkım diyorum her ne kadar çocukluğumu yaşayamasamda.. Bir tek onun yanında çocuk olabildim ben. Mutluluğun ne olduğunu o öğretti bana. Gülmeyi onunla öğrendim mesela, dondurmanın ne olduğunu o öğretti bana. Yere düştüğümde kalkmayı öğretti ve tam 10 sene sonra bana yeniden sevmeyi öğretti.. Sevgiliyiz şuan ve hayatımda hiç olmadığım kadar mutlu ediyor beni. Aşk mı bu? Evet aşk. Ben gerçek aşkı buldum. Hayatımda çok fazla kötü şey oldu ama ben o kadar acının sonunda "ona" kavuşacağımı bilseydim, bütün o acıları çekmeyi kabul ederdim. Peki siz neler hissediyosunuz? Soruyorum size, sizinki de aşk mı?